... هنده بهار را دكته

(گويش رامسري)

ايلميلي هنده بهار را دكته

هنده مِن دامون ورف آب بوبه

ابرشون فرار كُنِن ، فرار كُنِن

ايلميلي ميشيم بومه روخونه كنار

چتر بزه مثل عروس

همه جا ميلجه ك شون ساز زنن

هال سر ، پرچين سر

***

ايلميلي هنده بجار زنده بوبه

زنه گل وَجين رِه را دكنن

همه جا تا زانو سر گل دكنن

از صوبه كار كُنن ،‌كار كنن

شَان سرخونه هنن

جائي داربوله بزه

كيجه شون هنده زبيل سر بگينن

***

ايلميلي گالش شون يلاق شونن

گونن هله «جوردي» محل ورف دره

تو دونه ، گالش ره ورفه نومه

ايلميلي گالش شون راحت بونن

هنده گالش وچه مجبور نيه

بوشه تا دار تو كال ولك بچينه

ايلميلي يا دهره

 تا الون چنته جوان دار بكته ...؟

***

ايلميلي مركبات شكفه بزه

كوه صحرا همه جا عطر داره

تو دونه مردم دل دار سر نيه

ايلميلي مردم دل ترس داره

نكنه ورف بيه

نكنه باد بيه

ايلميلي يادهره؟

اُزمستان سيا ورف بومه

پرتقال يخ بزه ، نابود بوبه

ايلميلي مردم اُسال عيد نِتن

كيجه شون خوگوش گوشواره وتن

وچه شون كشتي نِتن ميدان مِن

ايلميلي مردم دل ترس داره...!

***

ايلميلي تهراني شون را دكتن

رشت را ، چالوس را

«سخت سر»يه موشت آدم وكنه

زن گلِ لخت نيشه رن ماشين من

مردگَل ، كُل كُل پيرهن دُكونن

تا صوبه رقص كونن دريا كنار

ايلميلي گمان كنم تهراني شون غم ندارن

...

ترجمه:

ايلميلي باز بهار از راه مي رسد

دوباره برف جنگل آب مي شود

ابرها مي گريزند و مي روند

ايلميلي بنفشه در كنار رودخانه ها روييده

چتر زده چون عروس

همه جا گنجشكان آواز مي خوانند

روي شاخه ـ روي پرچين

***

ايلميلي دوباره شاليزار جان مي گيرد

زنان شاليكار براي وجين آماده مي شوند

تا زانو در گل فرو مي روند

سحرگاه بر مي خيزند و كار مي كنند

شامگاهان به خانه بر مي گردند

بوتۀ چايي جوانه زد

باغ چايي چون زمرّد شده

***

ايلميلي «گالش ها» به ييلاق مي روند

مي گويند در جواهر ده برف باريده است

تو مي داني وقتي محل گالش برف نبارد

ايلميلي! گالش راحت زندگي مي كند

فرزند گالش مجبور نيست

برود در قله درخت برگ بچيند

ايلميلي آيا به خاطر داري

كه تاكنون چه تعداد جوان از درخت فرو افتاده اند...؟

***

ايلميلي مركبات شكوفه زده اند

در كوه و دشت بوي عطر پيچيده است

تو مي داني مردم از زيبايي ها لذت نمي برند

ايلميلي در دل مردم ترس است

نكند برف بيايد

نكنه باد بيايد

ايلميلي به ياد مي آوري

آن زمستان كه برف سنگين باريد

پرتغال يخ زد و نابود شد

ايلميلي مردم آن سال عيد نگرفتند

دختران به گوش هاي شان گوشوار نيانداختند

پسرها در ميدان كُشتي نگرفتند

ايلميلي مردم در هراسند...!

***

ايلميلي تهراني ها ، عزم سفر مي كنند

از راه رشت ، از راه چالوش

در «سخت سر» يك مشت آدم جمع مي شوند

زنان برهنه سوار ما شين مي شوند

مردان پيراهن رنگارنگ مي پوشند

تا سپيده دم در كنار دريا مي رقصند

ايلميلي به گمان من تهراني ها غم و غصه ندارند

...

                               (س . م . روحاني) 

***********************************************************                                                   

«كوچه بهار»

(زنده ياداحسان الله خادمي)

وقتي تبرنشانۀ بيداد مي شود

هر شاخه اي بهانۀ فرياد مي شود

زخمي ست جان خستۀ جنگل زفتنه ها

آيا تقاص فاجعه بر باد مي شود

خوني اگر كه ريخت زبال كبوتري

نفرين نثار خانۀ صياد مي شود

بگذار تا شكوفۀ اين باغ گل كند

آن روز شانه ها ز غم آزاد مي شود

امروز اگر شكست نهالي به تيغ باد

فردا ببين كه ريشۀ شمشاد مي شود

تا كوچۀ بهار نداريم فاصله

اي خوب باز حادثه ايجاد مي شود.